Een droom uit laten komen.

Door Dory Leenders-Pansier , op 1 oktober 2019

Mijn droom was een boek schrijven. Ik heb echter niet zoveel met taal. Ik ben ook geen vlotte schrijver. Toch heb ik een boek geschreven én het is uitgegeven. Iets waar ik dan ook heel trots op ben.  Ik neem je mee op deze reis van het ontstaan van mijn boek.

In de zomer van 2015 kreeg ik wat vage lichamelijke klachten. Ik voelde me niet echt ziek maar naar wat al gauw bleek, was ik dat wel. In de veronderstelling dat ik een aambei had, ging ik naar mijn huisarts. Deze stuurde me voor alle zekerheid door naar een MDL arts in het ziekenhuis. De huisarts zei bij het afscheid nemen: "Heel veel sterkte mevrouw." Ik dacht toen nog: is dat niet een beetje overdreven? Maar eenmaal in het ziekenhuis werd ik toch wel onrustig, Stel dat er toch iets ernstigs met mij aan de hand zou zijn. Na het onderzoek kwam de arts direct met de uitslag: "Mevrouw, ik heb geen goed nieuws voor u. U heeft endeldarmkanker in een vergevorderd stadium." Ik schrok me rot. Mijn wereld stond even helemaal stil. Angst en ongeloof wisselden elkaar af. Ik kanker? Hoe kon dat nu? Ik rook niet, ik drink niet, ik dacht een gezonde leefstijl te hebben. Dus ook veel ongeloof. Ik zat lekker in mijn vel. Ik ben werkzaam als natuurgeneeskundige, dus zeg het maar.

Een paar dagen later kreeg ik het behandelplan te horen: vijf weken chemo. Vijf weken, vijf dagen per week bestralingen en daarna een operatie met een blijvende stoma. Mijn leven leek echt even op een rollercoaster! Mijn gevoel van een mooie zomer was direct voorbij.

Als je affiniteit hebt met een natuurlijke aanpak van gezondheidsklachten, dan sta je niet te springen om chemo en bestralingen te ondergaan. Maar had ik hier wel een keus in? Het druiste volledig tegen mijn gevoel in en ik ging dan ook naarstig op zoek naar alternatieven. Ook vroeg ik een second opinion aan. Voordat ik alles op een rijtje had en een keus kon maken, waren we drie maanden verder. Ik besloot toch om de chemo en de bestralingen te ondergaan. De gedachte aan de operatie schoof ik nog even opzij. Ik wilde niet té ver vooruit denken: stap voor stap,

Tijdens de behandelingen zocht ik naar meer informatie over kanker en specifiek over endeldarmkanker. Steeds dacht ik dat er vast ook een natuurlijk middel was wat mij zou kunnen helpen de tumor te doen verminderen of zelfs te verwijderen. Terwijl er ook een stemmetje in mij zei dat het ook mis kon gaan en ik dan kwam te overlijden, Mijn gedachten gingen verschillende kanten op.

Wat dit allemaal op emotioneel gebied met mij deed schreef ik toen op. Stel dat ik inderdaad zou overlijden, dan wilde ik dat mijn man en kinderen konden lezen, wat deze periode van mijn leven met mij gedaan had.

In het voortraject en tijdens de behandelingen gingen er een aantal dingen niet goed en had ik ook heel vervelende gesprekken met een paar artsen. Zo kreeg ik een te hoge dosis chemo en toen ik dit bespreekbaar maakte, werd dit een beetje weggewuifd. Er gebeurden een paar dingen die eigenlijk niet normaal waren. Je weet van tevoren niet hoe je reageert als je de diagnose krijgt, laat staan dat je weet hoe je je dan staande houdt. Maar op de een of andere manier voelde ik mij heel sterk en ontstond er een sterke levenskracht en een soort oervertrouwen in mij. Die levenskracht viel veel mensen op. Ik volgde niet zomaar de adviezen van de artsen op, nam met vertrouwen ook mijn eigen beslissingen.

Toen het moment daar was dat ik te horen kreeg dat de tumor door de chemo wel verkleind was, maar een operatie toch niet uit kon blijven, vroeg ik de artsen om een week bedenktijd. Deze stonden perplex, Volgens hen zou ik echt geopereerd moeten worden. "Ja,ja" zei ik, "maar ik wil er wel even over nadenken."

In die week heb ik veel nagedacht, cijfers opgevraagd over de prognose na een operatie en cijfers over de levensverwachtingen. Ik kan je zeggen, daar werd ik niet vrolijk van. Het voelde niet goed voor mij om me te laten opereren en ik kon niet aan mijn gevoel voorbijgaan. Ik besloot dus om de operatie niet te ondergaan. Dit tot ongenoegen van mijn man en kinderen én natuurlijk van de artsen. Het was wel even een ding, maar wat ben ik nu blij dat ik die keus heb gemaakt. Ik zat niet stil te hopen dat de tumor weg zou gaan. Van alles wat ik had gelezen en dacht dat het mij kon helpen, heb ik een schema gemaakt. Zo paste ik mijn voedingspatroon aan, nam diverse voedingssupplementen, deed ik elke dag yoga oefeningen en mediteerde ik dagelijks. En wat bleek: een jaar na de laatste behandeling was de tumor, zonder operatie, verdwenen!

Tijdens het opschrijven van mijn ervaringen merkte ik dat dit me best aardig afging. Niet dat ik er direct aan dacht om een boek te schrijven, laat staan dat ik dacht aan het uitgeven ervan. Een paar kennissen van mij zeiden dat ik zo positief bleef en vroegen hoe ik alles verwerkte. Mijn stelling was, dat positiviteit me meer zou helpen dan angst en vertelde ze dat ik wel eens wat van me afschreef. Hun nieuwsgierigheid was gewekt en ze vroegen of ze het een keer mochten lezen. Het was wel grappig. Deze kennissen kenden elkaar niet. Zij zeiden alle drie dat ik mooi schreef en dat ik de wereld iets te vertellen had. Ik zou er een boek van kunnen maken. Toen drie mensen dat gezegd hadden, ging ik er toch over nadenken. Het idee om écht een boek te gaan schrijven, bleef maar in mijn hoofd zitten. Ze hadden wel een punt, maar alleen míjn verhaal uitgeven was voor mij niet voldoende. Er is genoeg geschreven over kanker en vaak zijn het niet de leukste boeken om te lezen.

Als ik een boek zou schrijven moest het méér worden dan dat. Ik wilde mensen inspireren, zodat ook zij hun levenskracht kunnen hervinden. Het moest toegankelijk en makkelijk leesbaar zijn. Het concept was voor mij helder, dus ging ik er  voor om een mooi en waardevol boek te schrijven. Ik schreef het boek met liefde, een lach, een traan én een vleugje humor. En dat Dr. Roy Martina het voorwoord heeft geschreven, ben ik ook enorm blij mee. Het is een boek geworden waarin ik mijn ervaring met je deel met veel bruikbare, waardevolle tips. Een mooi naslagwerk, een boek voor nazorg en een boek wat je pakt als het even minder gaat (zonder garantie op herstel!). Ook voor familie en vrienden is het een waardevol boek, waar je tips uit kunt halen om iets bij te kunnen dragen voor iemand met deze ziekte.

Ben jij geraakt door kanker en op zoek naar informatie om proactief deel te nemen aan je herstel of op zoek naar tips voor iemand in jouw omgeving met deze ziekte, dan is dit boek echt een aanrader. Voor meer informatie of het bestellen van het boek ga je naar www.dewegvankanker.com

Ik wens je veel gezondheid en wijsheid toe!

Een energieke groet,

Dory Leenders-Pansier

 

 

 

Reacties

Er zijn nog geen reacties.

 Meld je aan met LinkedIn om te reageren